Oyun çocuğun en önemli meşkalesidir. Çevresini, çevresindeki insanlarla, oyun yoluyla insan ilişkilerini öğrenir ve kendi kişiliğinin temellerini atmaya çalışır.
Çocuk için çok önemli olan oyun, aile için de önemli olmalı. Ebeveynler ne kadar basit olursa olsun, çocuklarının oyununu önemsemeli ve oyunun bir parçası olmaya istekli olmalıdırlar.
Kişi çocuğun oyununa müdahale etmemelidir. Çünkü oyun yanlış olmayacak. Güvenli olduğu sürece, çocuk tarafından kurulan her oyun desteklenmeli ve oyunun seyri yetişkinler tarafından belirlenmemelidir.
Çocuklara ayrıca fiziksel, sosyal ve bilişsel gelişimlerini desteklemek için bahçe oyunları oynama fırsatı verilmelidir. Özellikle şehirde yetişen çocukların parka ve piknik alanlarına giderek eksiklikleri giderilmelidir.
Çocuklar sadece oyun yoluyla iyi vakit geçirmekle kalmazlar, akranlarıyla birlikte olurlar, paylaşma ve yardım etme, hayal gücü, dil ve konuşma becerileri gibi sosyal yanlısı davranışları öğrenirler.
Çocuğun oynamak için birden fazla kişiye ihtiyacı yoktur. Ayrıca kendi başına oyun oynayabilir. Bağımsız oyun olarak adlandırdığımız bu oyun türünde çocuk, bir oyuncak veya ev eşyası ile birkaç dakika farklı şekillerde oynayabilir. Dikkat edilmesi gereken çocuk oyununun şeklidir. Oyuncakla amaçlanan amaç için oynarsa, sorun yoktur; ancak eğer amaç dışı oynarsa, o çocuğun davranışı dikkatle izlenmelidir. Çünkü oyuncaklarla amaç dışı oynamak bazı gelişimsel ve davranışsal problemler için bir ön tanıdır.
Paralel bir oyun olarak ifade edilen bir oyun şeklinde, birden fazla çocuk aynı ortamda farklı oyunlar oynar. Aileler genellikle bu şekilde oynayan çocukları bir araya getirmek ve birlikte oynamalarını güçlendirmek için çaba gösterirler. Fakat bu çaba boşuna. Bu yaştaki çocuklar, benmerkezci oldukları için işbirliği yapmak istemediklerinden, her çocuk kendi cumhuriyetini ilan etmiş gibi bağımsız olmak ister. Arzularına saygı duyulmalı ve gelişimlerinin bir parçası olarak kabul edilmelidir.
Ortak oyun olarak tanımlanan bir oyun şeklinde, çocuk sosyal olarak oynamaya başlar. Çünkü şimdi diğer çocuklarla oynamaya, oyun oynamaya ve oyuncaklarını paylaşmaya başladı. Bu dönemde kavga ve sorunların olması doğaldır. Çocuk herhangi bir sorun yaşarsa, bunu annesine veya babasına iletecek ve arkadaşına şikayet edecektir. Böyle bir şikayetle karşılaşan ebeveynler çocuğu veya arkadaşını azarlamamalı ve oyunlarına ve oyun kurallarına müdahale etmemelidir. “Yaşadığınız sorunu çözebilirsiniz, ikinize de bu konuda güveniyorum” gibi bir ifade yeterli olacaktır. Genç yaşta kendi sorunlarını çözebilen bir çocuk, yetişkinken karşılaştığı sorunların üstesinden gelebilecek ve kimseye bağımlı olmayacaktır.
Çocuğun oyunu ve oyun şekli de kişiliği hakkında ipuçları verir. Bu nedenle, şiddet uygulayan, kardeşlerini kıskanan ve iletişim sorunları olan çocukların belirlenmesinde oyun terapisi kullanmak önemlidir.
Bazı ebeveynler için, çocuğun oyunu işlerini yapmaları için bir fırsat olarak görülür. Çocuk oynarken anne yemek yapar ve baba alışverişe gider. Yani çocukla oynayacak kimse yok. Ancak, çocukların ebeveynleri ile oyun oynaması büyük bir zevktir. Bütün günü çocukla oynayarak geçirmek mümkün değildir; ancak iyi kalitede geçirilen kısa süre bile çocuklar için çok değerlidir. Bu nedenle, çocuğa yemek yemesi, yıkaması ve uyutması için zaman verildiğinde; Oyun oynamak için zaman ayrılmalıdır.
Çünkü;
Çocuk, insan ilişkilerini, kuralları ve sosyal davranışları oyun yoluyla öğrenir. Empati kuruyor, bir grubun üyesi oluyor, başkalarının haklarına saygı duyuyor ve iletişim becerilerini geliştiriyor. Sosyalleşme.